In een wolk van aftershave kwam hij bijna dagelijks binnenlopen, op bezoek bij de Syrische flatgenoot. Ook als deze er niet was belde hij aan en stapte naar binnen. Helloooh my frrriends, how arrre you. Tot een meisje op een huisvergadering er over klaagde dat zij zich door hem geïntimideerd voelde en hem de toegang ontzegd werd als zijn gastheer er niet was. You can't do this to me, everrrybody is a frrriend of me overrr heerrre. Toch maar niet.
Eens hield hij een tijdschrift of een krant onder mijn ogen, waarin een foto van Aboe Ammar op bezoek bij de Spaanse koning. You see, everrrybody calls him a terrrorrrist and heerrre he is, rrreceived by the king of Spain. "Who is a terrorist himself," zei ik hierop terug. Want dat was net de verkeerde - ik hoefde niet overtuigd te worden van het goed recht van de Palestijnse Arabieren, maar wel van de aangestelde opvolger van Franco. Daar moet je nou juist niet mee aankomen bij een anarchist. "He is democrratically elected." "Oh no, he is not. Better look up the history of Spain." In het Arabisch richtte hij zich tot zijn gastheer, ik kon hieruit alleen Jahoeda opmaken. Dat was ik dan zeker. Dat was een andere observatie van hem. Everrrywherrre I look arrrroound me heerrre I see those bloody Jews. Even at the bakerrrry.
Daar stond in die dagen een meisje met een davidsster om haar hals achter de kassa. Een klassieke antisemitische redenering. Ze hebben hier de macht in handen, kijk naar de krant, de televisie en niet te vergeten achter de toonbank bij de bakker. Overtuigend, een sluitende redenering.
En zo hadden we een week een aankondiging lopen dat er een gastdeejay van The Voice of Peace zou langskomen op RVZ, in het programma van Radio Kemphaan. Sam Cohen, zo heette hij, op zijn Engels uit te spreken. Sam kwam op het voorgeschreven uur aan om over te nemen van H.M. Pardoel, een deejay die zich vernoemd had naar de smeris die ooit proces-verbaal tegen hem had opgemaakt bij een plakactie. "Helllooooh my frrriends, how arrre you," bulderde Sam. Pardoel: "I vind het eng hier, ik ga maar gauw weg". Sam draaide rare muziek en gaf daar gepeperd commentaar bij. Julie Covington: "Oh ,she is such a bloody bitch, I tell you, I slept with herrr many times and so does everrrrybody". En meer ongepaste praatjes. Na twintig minuten was er hoorbaar gebonk op de deur terwijl Sam zat te ratelen, "Wwait a minute, you can;t do this to me, whats's happening." Klappen tegen de deur, wat lawaai, dichtslaande deuren verderop en enige tijd radiostilte.
Dan plotseling de herkenningsmelodie van RVZ, Behind the mask, en ik aan het woord, hijgend, hoorbaar aangeslagen en geschrokken, excuses aanbiedend aan de luistervrienden en -vriendinnen. We hadden inmiddels vernomen dat Sam Cohen geen diskjockey bij de Voice of Peac ewas, maar slechts koksmaaatje, en wij vonden izjn bijdrage inhoudelijk nu niet zo passen. Nogmals excuses, en vervolgens een normaal programma.
Een grap, ten koste van onze dagelijkse bezoeker die overal in Nederland Joden waarnam. Wat we over het hoofd zagen was dat we wel degelijk luisteraars hadden, en in belangrijke kringen. Speciaal de redactie van Free Radio Magazine, die een verslagje plaatste in het volgende nummer, over de onverkwikkelijke gebeurtenissen rond Sam Cohen die koksmaatje bleek te zijn.
Ik belde de redactie en legde het uit. Dat ik Sam Cohen zelf was geweest en in mijn eentje de hele show van vechtpartij, verwijdering en herstel had opgevoerd. En wat de achtergrond was. "Je moet er toch wel rekening mee houden dat je luisteraars hebt buiten je eigen kringetje," zei men verbaasd bij FRM. Eh... ja, dat moest natuurlijk...
We vertelden de anekdote tegen de Syrische gastheer, inclusief de vreselijke naam waaronder de show was opgevoerd. Hij lachte zuurzoet, begreep wel dat wij zijn gast niet zo waardeerden. Ik weet niet zeker meer of we deze nog vaak gezien hebben.
Ik had tegen FRM gezegd dat het een parodie was geweest op een antisemitische flatbewoner. Dat was het wel geweest, maar afgezien van de stap op weg naar een zekere professionelere houding bij onze piraten- of vrije zender - een stapje maar - vraag ik mij af in hoeverre ik het verwijt van antisemitisme kan nuanceren.
Helaas kan ik dat niet. Deze Palestijnse man had een volstrekt Europese stijl van antisemitisch redeneren aangenomen. Bij reportages over de PLO en deelorganisaties kun je de sporen van deze Europese verworvenheid waarnemen. Knipsels uit neonazikranten. Rare boeken op de plank, van schrijvers die toch ook andere dingen hebben geschreven - Hilaire Belloc met The Jews, Arthur Koestler met The thirteenth tribe. Met als mogelijke afronder: hoe kunnen wij nu antisemieten zijn, we zijn zelf semieten. Afwijzing blijft het enig mogelijke.
En toch... daar kan het niet alleen bij blijven. Als verdrevene had onze Palestijnse hellooooh-my-frrriend behoorlijk recht van spreken als het ging om het klagen over het lot van zijn volk. Over het feit dat zijn land - inmiddels zijn hele land - bezet was door westerlingen of mensen die de steun van Europa en vooral de VS hadden en de bevolking aan het wegtreiteren zoniet gewelddadig aan het verdrijven waren. Antisemitisme op de Europese wijze in de Arabische of islamitische wereld - het is een verworvenheid van het project De Jodenstaat die alle Hansen Jansen en hun medebewoners van de politieke riolering met hun propagandistische praatjes niet kunnen wegpoetsen. Het is iets wat wel degelijk opgemerkt dient te worden nu er weer een vertoninkje wordt opgevoerd in Annapolis, Maryland - in het kader van wat een chotzpe-uitdrukking is: het vredesproces.
