Ruud de Wolff - een naschrift bij The Blue Diamonds

Een Duitse anarchistische uitgeverij heeft een soort gedenkboek uitgegeven over Indorockers - Nederlandse jongens van Indische achtergrond die rock'n'roll maakten, en daar in Duitsland bij de jeugd die iets anders wilde dan de gangbare Schlager en tieneridolen, succes mee hadden. Veel van de betrokkenen zijn in Nederland onbekend gebleven - misschien hadden ze een zelfde soort onderstroom"-succes als in West-Duitsland, ik meen dat er intussen ook een Nederlands boek over de zogeheten Indorockers is verschenen. Heeft Lutgard Mutsaers niet zelf banden met een van die bands?

De tweede naam die mij te binnen wil schieten als het over de Indorockers gaat is die van de Tielman Brothers. Maar de eerste, de grootste op Nederlandse schaal, zijn de De Wolff Brothers, The Blue Diamonds dus. Een van hen is kort voor de kerst overleden, Ruud.

Het waren nette Nederlandse jongens. Ze zorgden voor versies van Amerikaanse hits die voor Nederlandse ouders acceptabel waren. 'Til I kissed ya of Oh! Carol waren in hun originele versies veel te ordinair. Dat kan niet alleen de reactie bij mij thuis zijn geweest, waar mijn zuster de potentiële rock'n'roll-afneemster was. Dat was, zeker voor de jongere observator van dit alles, die natuurlijk ook allang rock'n'roll-liefhebber was, juist het bezwaar. In toenemende mate, natuurlijk, en zeker toen het aan het aflopen was met The Blue Diamonds.

.
Ze waren een regelmatig verschijnend fenomeen op dat andere Geheel Nieuwe dat een rol in het menselijk leven ging spelen destijds in Nederland, de televisie. Neil Sedaka of The Everly Brothers zijn zelden live op de televisie geweest. De Diamonds konden altijd wel even langskomen. Playbacken, natuurlijk, want het hele orkest van Jackie Bulterman, de man achter hun succes, kon moeilijk steeds opdraven. Van Neil Sedaka coverden ze naast Oh! Carol ook Stairway to heaven, van The Everly Brothers behalve 'Til I Kissed ya Bécauds Let it be me (Je t'appartiens) en Cathy's clown. Toen vond het management van The Everly Brothers het welletjes, want het ging opvallen dat in Nederland een andere groep er steeds met hun nummers vandoor ging. Het werd The Blue Diamonds in een proces verboden dit nog verder te doen.

Achteraf weten we dat dit coveren gewoon een uiting van fanschap was. The Blue Diamonds moesten een nieuwe weg op. Het bleek de weg van het coveren van vooroorlogse songs te zijn, waarmee ze natuurlijk helemaal papa en mama's grote lievelingen werden. Ze zijn er nooit van af gekomen. Na Ramona, dat ook internationaal in de hitparades scoorde, was er geen weg terug meer. Little ship werd gepresenteerd als een terugkomen op de rock'n'roll. Het was mede geschreven door Doc Pomus en Mort Shuman, van wie trots gezegd werd dat zij ook voor Elvis Presley gewerkt hadden - ik zou eerst en vooral aan The Drifters gedacht hebben. Het zou hun zwanezang blijken, wat de hitparadenoteringen betreft. Het Nederlandse publiek wilde opgepoetste vooroorlogse croonersliedjes, Ramona bovenal.

In 1965 maakten The Everly Brothers hun comeback in de Britse hitlijst met That'll be the day van Buddy Holly. Omdat dit geen origineel Everlies-nummer was konden de Diamonds dit wel coveren, wat leidde tot een gedeelde hitnotering in Nederland, zonder dat er een dwangsom aan te pas hoefde te komen. Maar de Everlies mochten allang zelf blij zijn, en niemand lag nog wakker van The Diamonds, in het buitenland zomin als in Nederland zelf. Het is toch altijd treurig om achteraf te zien hoe je roem al voorbij kan zijn op een leeftijd waarop de meeste mensen nog moeten beginnen. Nederlandstalig repertoire - niets lukte echt meer. De mensen wilden Ramona. Ruud de Wolff van Ramona is dood. Zelf was hij liever rock'n'roller geweest.

Nou, troost je, Ruud, daar in de eeuwigheid ben je voor eeuwig rock'n'roller. De mensen die je coverde leven nog, zoals ook je broer - wacht even, Buddy Holly wacht je wellicht op, waarom niet - dus nu kun je helemaal je gang gaan daar. En voor jongelingen die nog niet konden of mochten opende je wel samen met je broer de wereld van de Amerikaanse muziek - een niet te overschatten verdienste. En achteraf kun je dat houterige schoolaccent-Engels als ruig DIY zien in plaats van een beschaafde concessie aan in de huiskamer naarstig meekijkende ouders, kasian. En als ik mijn tweedehandscolbertje met brede lefrevers aanheb krijg ik altijd de neiging een gitaarhouding aan te nemen en zelf Cathy's clown te coveren. Laat die Ramona nou maar aan de ouwe sukkels over...